Prologue

Oblewa  ją ogromna fala gorąca, bucha jej w twarz, przepala ciało,  doprowadza do istnego szaleństwa. Jasne cienie tańczą przed  oczami, sprawiając,że na chwilę zapomina o swoim wiernym  towarzyszu, którym jest ból. Zajmował on pierwszorzędne miejsce w  jej życiu, tylko chwilami przemykały przez niego miłe wspomnienia.  Jednak były one jedynie małą szalupą w morzu cierpień.

     Skwar  jej palonego ciała dociera do niej z opóźnieniem, do jej uszu  dobiegają krzyki zupełnie nieznanych, obcych ludzi. Coś do niej  mówią, syczą, niektórzy mają podniesione głosy. Krzywi się, a  potem jej twarz oblewa ból, niczym deszcz oblewa wybetonowaną  jezdnię.

A ona  tylko stoi, bezczynnie, pośrodku rozciągającego się, niczym  morze, chaosu. Intensywność barw uderza ją w twarz, sprawia,  że  pokrywa się ona szkarłatem. Nie wie, czy to krew czy może jej  własna skóra, okrutnie zdarta przez płomienie.

Odczuwa,  jakby jej serce wylało całą krew do mózgu. Zmęczony umysł  podsuwa do głowy niedorzeczne wizje.

Czuje  jakby całe jej życie było snem i dopiero teraz się zbudziła.  Dopiero teraz poczuła to. Sens życia, tęsknotę za swoim  ukochanym. Chęć przetrwania : zwykłą, ludzką wolę życia.

I  wtedy zdaje sobie sprawę,  że utraciła tą odporność.

Nie ma  siły na obronę swojego kruchego ciała.

A może  po prostu nie chce już żyć? Może chce odejść, zatracić się w  innym świecie?

Ale to  nie miałoby żadnego sensu. Ale czym właściwie jest ten wspomniany  wcześniej sens? Czy jest to cel ludzkiej egzystencji, powołanie  człowieka, to, co uzasadnia trud życia i czyni je czegoś wartym? A  co, jeśli tak naprawdę go nie ma? Jeśli cały nasz żywot to  jedynie przypadek? Jeśli jedynie wmawiamy sobie czym on jest, by  zaspokoić naszą ciekawość i nie szukać odpowiedzi?

     Kobieta  chwieje się delikatnie, patrzy na swoje spalone i zniszczone dłonie;  mięso wylewa się z nich niczym rzeka. Doprowadza ją to do odruchu  wymiotnego, jednak niczego nie zwraca.

I  wtedy właśnie spogląda w prawą stronę. Dostrzega swojego  ukochanego, walczącego za to, w co wierzy. Twarz ma skupioną, ale  jednocześnie przepełnioną strachem. Nigdy go jeszcze takiego nie  widziała.

Jej  umysł chce to skończyć, usnąć na zawsze, umrzeć. Ale ona mu nie  pozwala. Każe mu być trzeźwym i  po prostu czekać.

I  właśnie wówczas z rąk ukochanego wyślizguje się różdżka.

Człowiek, który był dla niej sensem życiem, upada.

Zamyka  oczy.

I ona  wykonuje tę samą czynność. Jej bezwładne ciało chyli się ku  dołowi, niczym stara i zniszczona marionetka, której nikt już nie chce. Czuje  się zużyta, niepotrzebna, niechciana. I samotna. Nie mająca nikogo, kogo darzyłaby ciepłym uczuciem. 

Po  policzku spływa jej ostatnia łza, a zdeformowana ogniem twarz zdaje  się uśmiechać.

Idę  do ciebie, najdroższy.