Rozdział I : Birthday

,,Okres  dzieciństwa nie trwa od momentu narodzin do chwili osiągnięcia  pewnego wieku. Nie jest tak, że dziecko dorasta i odkłada na bok  swoje dziecięce sprawy. Dzieciństwo to  królestwo, w którym nikt nie umiera. " Edna  St.Vincent Millay.

***

Było  późne popołudnie. Słońce leniwie dosięgało linii horyzontu.  Jego wcześniejsza, intensywna i wyrazista barwa dnia, powoli  zdawała się niknąć. Najbardziej wytrwałe promyki wciąż  rzucały swoje złote i czerwone smugi. Woda w małej fontannie stała  się czernią, w której było pełno pomarańczowych plamek,  rzucających ciepłe refleksy spośród fal, które wiatr lekko  wprawiał w ruch. Można nawet było zauważyć,że woda oddychała z  ulgą za każdym razem, gdy podmuch pieścił ją czule, zmęczoną  po całym dniu wylegiwania na upale . 

 Jasność powoli  przeobrażała się w ciemność, by w końcu to ta druga miała  zawładnąć całym światem. Słońce próbowało jeszcze umknąć  nocy, ale na wszystko przychodzi czas. Wszystkie ptaki umilkły,czekając cierpliwie na codzienny rytuał nocy.

I wtem niczym niezmąconą  ciszę przerwał krzyk, który był istnym odzwierciedleniem bólu.  Zalał całą tą krainę, przedarł powietrze niczym  pościel ostrym nożem. Wszystkie żyjące na dworze Blacków zwierzęta zamarły  w bezruchu, czekając na rozwój wydarzeń.

I  właśnie wówczas przed ogromną, wykonaną z marmuru i stali bramą  stanął posadzisty, wysoki mężczyzna. Miał on na sobie długą,czarną pelerynę, a na głowie nosił wypolerowany kapelusz w  kolorze węgla. Jego włosy były brązowe i dokładnie ulizane  żelem. By nie szwędały się po całym garniturze, spięte były  ciemną wstążką. 

Mężczyzna położył dłoń na bramie, a swoje długie i szczupłe  palce wbił w metal. Stuknął dwa razy w kołatką z wyrzeźbioną  głową węża, a potem odsunął się nieznacznie, jak gdyby  wspomniany wcześniej gad miał ożyć i zaatakować go. Po chwili  do uszu mężczyzny doszedł odgłos kroków, a zaraz potem jego  oczom ukazała się skryta przez mrok postać.

- Co  pana tu sprowadza? - zapytała uprzejmie. Gość wydał z siebie  ciche westchnienie, a potem podszedł bliżej bramy. W dziurach  między rzeźbionymi monumentami dostrzegł starszą twarz, pokrytą  zmarszczkami niczym płótno malowidłem. Przyglądała mu się  intensywnie, mrużąc oczy, by lepiej widzieć w ciemności nocy.  Mężczyzna rozpoznał w jego obliczu sędziwego lokaja państwa  Black.

-Przyszedłem tak, jak mi rozkazano. Nazywam się John Skalter*.-wyjaśnił niskim głosem, a człowek po drugiej stronie drgnął,  poruszony postacią swojego rozmówcy.

- Och.  Bardzo przepraszam, sir. Proszę się pośpieszyć.- brama otworzyła  się z łoskotem,a w mroku błysnęła biel zębów przybysza. Wszedł  on dosyć szybko, jednak wcale nie śpieszył się tak, jak mu  polecono. W czasie krótkiej wycieczki, której celem były drzwi  wejściowe, gość rozglądał się po ogrodzie; patrzył z  zaciekawieniem na fontanny i rzeźby ogrodowe.

-Mógłby pan iść nieco szybciej? Pan Cygnus się niecierpliwi. -odparł niezbyt uprzemie lokaj i deliktanie pociągnął mężczyznę  za długą szatę. Ten wzdrygnął się i cicho westchnął.

Potem  zaczął przemierzać dzielącą go od drzwi odległość z  nieprawdopodobną wprost szybkością. Następnie zacisnął rękę w  pięść i ostrożnie zapukał w dąb. Nim zdążył ponowić tą  czynność, drzwi ustąpiły, a zza nich wychyliła się wykrzywiona  irytacją i złością twarz gospodarza.

-Czy pan w ogóle zdaje sobie sprawę z tego, która jest godzina? -zapytał, a głos wyraźnie podskoczył mu ze zdenerwowania.  Mężczyzna pokiwał spokojnie głową, a następnie zza pazuchy  wyciągnął mały, złoty łańcuszek. Na jego końcu wisiał  niewielki zegarek. Przybysz wytężył wzrok i odczytał z liczb:

-Dokładnie 20:40. - przez twarz pana domu przemknął złośliwy  uśmieszek, a potem nerwowo zagryzł wargę. Gość odłożył zegarek  na swoje wcześniejsze miejsce.

-20:40, 20:40, 20:40?! A o której miał się pan zjawić?!- krzyknął,przestając panować nad sobą. Nawet oświetlony jedynie światłami  wiszącymi na domu było widać,że jego policzki przybrały kolor  purpury. Drugi mężczyzna odchrząknął znacząco i skierował  siłę swojego spojrzenia w niewielkie oczy gospodarza. Wtem rozległ  się tubalny jęk bólu, a obaj stojący przy drzwiach panowie  spojrzeli w głąb ciemnych korytarzy.

-To chyba już teraz nie ma znaczenia. Może pan ze mną rozmawiać, albo zaprowadzić  mnie do swojej żony. - Na te słowa twarz właściciela na nowo  przybrała postać marmurowego posągu. Zacisnął usta w wąską  linię i począł bić się z myślami. W końcu jednak nieznacznie  skinął głową i obdarowawszy Skaltera wymuszonym uśmiechem,szepnął  tylko :

-Proszę za mną. - Obaj mężczyźni zaczęli przechodzić przez  liczne korytarze i zakamarki ogromnego dworu państwa Black. W końcu  Cygnus zatrzymał się sztywno i skinął głową w stronę otwartego  pokoju.

-To tam. - Obcy mężczyzna rozchylił mocniej drewniane drzwiczki, a potem jego  oczom ukazało się duże łoże, na którym leżała powabna kobieta. Trzymała ręce  na brzuchu, zawodząc i jęcząc z bólu. Okryta była jedynie białym  prześcierdłem, które podczas jej wicia się, opadło, zakrywając  jedynie nogi.

-Może pan zaczynać.- polecił pan Black, wciąż nie odrywając  wzroku od swojej żony. Znachor pokiwał głową i podszedł bliżej  do ciężarnej kobiety. Z długiej szaty wyciągnął niewielką  torbę i odłożywszy ją obok kobiety, począł wyjmować z teczki  niezbędne według własnego uznania przedmioty.

-Proszę się odprężyć. - polecił, a kobieta położyła bezradnie  głowę na miękkiej poduszce.

Chwilę  potem znachor nakazał Cygnusowi opuszczenie komnaty. Sam zaś począł  przyjmować pierwszą córeczkę państwa Black.

*John Skalter- postać niewystępująca w serii książek o Harry'mPotterze. Dodana na potrzeby bloga.