Rozdział II : 9 i 3/4

Mijały kolejne lata.

Ojciec przez cały ten okres czasu prawił swojej córce dużą ilość kazań, udzielał wielu lekcji, połączonych z surowymi karami. Było to - jego zdaniem - konieczne, by zaszczepić w małej Bellatriks całkowite oddanie rodzinie i brak litości dla innych osób, które uważał za gorsze. Podczas gdy większość dzieci cieszyła się czasami beztroskiego dzieciństwa, ona była wychowywana na idealną zabójczynię, w pełni pozbawioną zdolności do samodzielnego podejmowania decyzji. Dzięki wytrwałej nauce swojego ojca nigdy nie czuła bezpieczeństwa i miłości, które powinna była otrzymywać od rodziców. I tak właśnie miało być. Celem Cygnusa nie była chęć posiadania córki, którą mógłby przytulić i kochać, a mieć w garści niewinne, niesamodzielnie myślące i całkowicie potrzebujące opiekuna maleństwo. Było by one przecież gotowe zrobić każdą prośbę rodzica, byle tylko go usatysfakcjonować, a samemu uniknąć bolesnej kary cielesnej. Tak, dziewczynka była dotkliwie bita, gdy tylko zaczynała się wybudzać z tego paranoicznego świata i protestowała. Pan domu uważał taką reakcję za sprzeciw i zdradę. Stopniowo więc zaszczepiał w Bellatriks rządzę krwi i obrzydzenie dla mugoli, aż do momentu, gdy w jej umyśle pozostała tylko mała, nieśmiała iskierka, która mogłaby protestować. Ale jednocześnie nigdy nie mogąca się ujawnić.

  Jedynym rozwiązaniem, które pozwoliłoby dziewczynce odciąć się od zaborczych rodziców, był wyjazd do Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. Więc cierpliwie czekała na moment, aż tatuś pozwoli jej odejść, odliczając każdy dzień dzielący ją od tego niesamowitego, magicznego miejsca, które znała jedynie ze swoich wyobrażeń.

Pięć dni...

Cztery dni...

Trzy dni...

Dwa dni....

Jeden dzień...

Jedenastoletnia Bellatriks jednym gestem wyrwała ostatnią kartkę z kalendarza. Zatańczyła ona jeszcze przez chwilę w powietrzu, uniesiona wiatrem dochodzącym z otwartego okna, a potem bezradnie opadła na podłogę. Dziewczynka zchyliła się i spojrzała na papier. Na nim narysowany był czerwony krzyżyk, a na samym dole, w prawym rogu widniał napis, głoszący : ,, Ostatni dzień do Hogwartu". Był spisany przez ciemny atrament pióra Bellatriks. Kąciki ust jedenastolatki delikatnie się poruszyły, a potem ktoś zapukał do drzwi. Dziewczynka odwróciła głowę od kartki i pośpiesznie wyrzuciła ją do kosza. Następnie poprawiła malachitową szatę i otworzyła drzwi.

- Co tak długo, Bellatriks? Wszyscy na ciebie czekają. - Powiedziała matka, chłodnym, zdawkowanym głosem. Oczy rodzicielki zmierzyły uważnie każdy centymetr ciała dziecka, jakby chciały sprawdzić, czy czegoś z niego nie ubyło.

- Przepraszam, matko. Zasiedziałam się. - odparła mała i spojrzała w bladoniebieskie oczy rozmówczyni. Jednak po chwili, nie mogąc wytrzymać intensywności jej wzroku, obrała sobie inny punkt obserwacyjny. Skupiła się na kolorze sukni matki: była jaskrawo szkartłatna, tak, że od patrzenia bolały oczy. Ale czym było to uczucie, w porównaniu z ciągłymi karami, jakie otrzymywała jedenastolatka?

- Rusz się wreszcie. - Rozkazała kobieta i chwyciła dziewczynkę za nadgarstek. Długie, szczupłe palce wbiły się jej boleśnie w skórę, prawie ją przebijając. Bellatriks skrzywiła się nieznacznie, jednocześnie pamiętając,że każdy grymas to widmo przyszłej kary. Opanowała więc twarz, pozostawiając na niej jedynie łzę, która delikatnie spłynęła po policzku. Matka mocno pociągnęła za rękę swoje dziecko, wykorzystując do tej czynności całą swoją siłę fizyczną. Dziewczynka poleciała z impetem do przodu, ale nic nie powiedziała, tylko posłusznie brnęła dalej, starając się jednocześnie wymknąć mocnym dłoniom pani Black. Obie kobiety doszły do samochodu z niezadowoleniem wypisanym na twarzach. Drzwi pojazdu od strony kierowcy się otworzyły i oczom Bellatriks ukazał się krępej budowy, sędziwy starzec. Lokaj podszedł do dziewczynki, ukłonił się uprzejmie i wpuścił panie do środka samochodu. Najpierw weszła matka, dumnie kołysząc biodrami, a dopiero później mogła na swoim miejscu usadowić się jedenastolatka. Pozostała rodzina czekała już na siedzeniach, z wzrokiem wbitym w nowo przybyłą. Bellatriks tylko coś zamruczała pod nosem, tak,że nikt nie mógł tego dosłyszeć, a potem pojazd ruszył, wiąząc szatynkę w miejsce, gdzie miała uzyskać wolność od rodziny.

***

Bellatriks Black stała dumnie wyprostowana, z dużym kufrem w ręku i nie mogła oprzeć się jednemu wrażeniu. Nie do końca potrafiła je nazwać, jednak było to coś w stylu przerażenia. Serce szybko łomotało w jej małej piersi, a głowa była zalana rzeką obaw. Zdawało jej się, że powinna być szczęśliwa, cieszyć się i świętować moment opuszczenia domu, którego bała się przez całe dotychczasowe życie.

I tak było.

Do tego momentu.

Teraz, gdy przyszło jej się pożegnać, prawdziwie odejść, lękała się. A może po prostu bała się zmian? Czy tego,że nie będzie rodziców, którzy zawsze mówili jej co ma robić? Przyjdzie jej podjąć samodzielne decyzje?

Dziewczynka wyciągnęła nowiutką różdżkę z ciemnozielonej szaty i przyjrzała się jej uważnie. Była dosyć długa, miała około dwunastu cali, a wykonana została z orzecha włoskiego. Jedenastolatka została poinformowana, że ten przyrząd miał w sobie włókno ze smoczego serca.

Wzrok jej ciemnych, dużych, węglowych oczu, utwił w magicznym przejściu. Bellatriks poczuła dziwne ukłucie w żołądku, przyprawiające ją o chęć wymiotów. Przez bramkę prześlizgnęła się postać, a potem błysnęła idealna czerń jej nienagannie pięknej szaty. Dziewczynka jeszcze przez chwilę wpatrywała się z zaciekawieniem w punkt, w którym jeszcze przed momentem dostrzegła chłopca. Bo wydawało jej się,że to chłopiec. Żadna osoba płci żeńskiej nie miałaby w sobie takiego natężenia mocy. Od przybysza emanowała tajemnicza aura. Coś, czego Bellatriks jeszcze nigdy nie poczuła. Ten chłopiec – kimkolwiek był – to największa zagadka dotychczasowego życia ciemnowłosej.

Wtem ktoś położył jej chłodną dłoń na ramieniu. Ponownie poczuła ukłucie na skórze, dziekując losowi, że jest w coś odziana. Matka spojrzała na nią pytającym wzrokiem, a ta dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że trzyma wciąż uniesioną w górze różdżkę. Pośpiesznie schowała ją za pazuchę szaty 

i obróciła się, by nie patrzeć na swoją rodzicielkę.

Ujrzała mężczyznę, ubranego w szarawy garniur, machającego nerwowo rękami i próbującego przedostać się przez tłum innych mugoli. Dziewczynka była pewna, że gdzieś mu się śpieszy.

Zapewne do swojej bezwartościowej, idiotycznej i bezsensowej pracy.Pomyślała i spojrzała na swoją spoconą dłoń, która trzymała się mocno kufra. Zauważyła też kilkoro czarodziei, którzy szybko i zwinnie przedostawali się na drugą stronę barierki. I ona chciała się tam teraz znaleźć. W innym, lepszym miejscu, pozbawionym mugoli i innych plugawców. Znaleźć się w miejscu, w którym poznałaby tajniki zaawansowanej magii. W miejscu, które z czasem stałoby się jej nowym domem.

Dziewczynka nerwowo założyła kosmyk niesfornych włosów za ucho.

Teraz albo nigdy. Musisz to zrobić. Powtarzała sobie w głowie, za każdym razem starając się, by dotarło to do niej głębiej i skuteczniej.

Bellatriks odważyła się postawić swój pierwszy krok. Wiedziała,że teraz już nie może sie wycofać. Całe jej marzenie, cudowny, magiczny świat był na wyciągnięcie ręki. I wystarczyło, by przeszła te parę kroków.

I wtedy właśnie Andromeda podeszła z bijącą od niej pewnością siebie do barierki. Rzuciła Bellatriks wyzywające spojrzenie, a potem dotknęła przejścia i po prostu gdzieś się rozpłynęła, pozostawiając po sobie jedynie odór słodkich perfum. I w tym momencie jedenastolatkę ogarnęła furia i wściekłość.

Jej młodsza siostra potrafiła przejść przez portal.

Jej młodsza siostra nie odczuwała lęku i obaw.

Jej młodsza siostra była już w miejscu, z którego miał odjechać Ekspress Hogwart.

A Bellatriks wciąż tkwiła w tym samym, bezadziejnym punkcie, czekając na coś. Sama nie była do końca pewna, czego ta naprawdę oczekuje.

- Zamierzasz iść? - z rozmyśleń wyrwał ją melodyjny, aczkolwiek szorstki i pozbawiony uczuć ton głosu własnej matki. Dziewczynka zagryzła mocno dolną wargę, tak, że po chwili leciała już maleńka strużka szkarłatnego płynu. Przynajmniej była skupiona na czymś innym. W odrębnym przypadku mogłaby się nie powstrzymać i coś odpowiedzieć. Ale nie! To byłby straszliwy błąd. Zapewne naraziłaby się na karę, w postaci paru uderzeń lub zwykłym zaklęciem Cruciatus. Ojciec użył tego czaru jedynie raz, gdy mu się sprzeciwiła. Znała ten ból, przepalający ją od środka i doprowadzający do szaleństwa. Płakała, wrzeszczała, jednak cierpienie nie ustawało. Dopiero, gdy udało jej się wydusić słowa : ,, przepraszam, ojcze", otrzymała łaskę pana Black.

Bellatriks zamknęła oczy i westchnęła. A potem zaczęła szybko przebierać nogami, sama nie zdając sobie sprawy, kiedy rozpoczęły one szaleńczy galop. Poczuła dziwne ukłucie w żołądku, a potem znalazła się w innym wymiarze. Na początku nie zdała sobie z tego sprawy, wszystko bowiem wyglądało niemal identycznie. Panowało tam podobne niezdyscyplinowanie, rozgardiasz i rumor.

Ale nie było tam jednakowo.

Od licznych krzyków i odgłosów pożegnań, można było odróżnić różne zwierzęta. Czasem były to pohukiwania sów, a niekiedy rechot żab. Jeszcze nieraz zdawało się słyszeć głośne, przeszywające miauczenie i zawodzenie znudzonych kotów.

Bellatriks ledwo wyminęła się z rzuconym gdzieś zaklęciem, które potem trafiło w innego człowieka, przyprawiając go o mysi ogon. Dziewczynka delikatnie uniosła wargi ku górze, ale szybko potem jej twarz znów przybrała postać marmuru, bojąc się, że matka zauważy uśmiech.

Jedenastolatka zauważyła też spore zmiany, co do ubioru tutejszych ludzi. Byli oni ubrani w kolorowe, czasem nawet odblaskowe szaty, które zaopatrzone były w niezliczoną ilość dodatków.

Uczniowie opowiadali różne przygody z wakacji. Bellatriks już wiedziała,że mały, chudy chłopiec wyruszył w podróż, której celem było odnalezienie lekarstwa na zlikwidowanie piegów, a wysoka dziewczynka z zadartym nosem spędziła lato na Krecie.

Chłopcy przechwalali się swoimi różdżkami, mierząc je i dokładnie recytując odpowiadające im formułki, pokazywali najnowsze modele mioteł, a także wywyższali się rasami posiadanych przez nich zwierząt.

Bellatriks poczuła się bardzo dziwnie, nie to było jej marzeniem. Myślała,że tylko wejdzie, a pozna nowych, fantastycznych ludzi.

Tym czasem czekało ją rozczarowanie. Ale dziewczynka nie dała po sobie poznać targających nią emocji.

- Pamiętaj, masz nie zawieść dumnego rodu Black. - z rozmyślań znów wybudził ją szorstki głos. Już prawie zapomniała,że jej rodzicielka nadal tam jest, bacznie obserwując każdy jej krok. Dziewczynka pokiwała dostojnie głową.

- Wiem, matko. - Odparła dumnie i napotkała bladoniebieskie, intensywnie się w nią wpatrujące oczy.

- Twoim obowiązkiem jest trafić do Slytherinu.

- Wiem, matko. - Powtórzyła dziewczynka, zdając sobie sprawę,że jeśli Tiara nie przydzieli jej do Domu Węża, to marnie się to dla niej skończy. Nie była do końca pewna, dlaczego rodzice tak wpajają jej nienawiść do pozostałych domów, natomiast sztukę potwierdzania  opanowała do perfekcji.

Wokół panował ogólny smutek, rodzice czule obejmowali ich pociechy, tulili do swoich ramion, pytali, czy na pewno zabrały wszystkie niezbędne przedmioty. Zapewniali,że mają się nie martwić, że wszystko będzie w porządku, że już za kilka miesięcy wrócą do domu, a przez ten czas mogą zawsze pisać. Jedenastolatka patrzyła na tę sytuację z dziwnym uczuciem rodzącym się w małej piersi. Może była to zazdrość? Zazdrość,że jej matka nigdy nie przytuliłaby jej, ba, nawet nie rzekłaby miłych słów. Nawet nie zapewniłaby,że wszystko będzie dobrze.

- Narcyza, Andromeda, pożegnajcie się proszę z siostrą. - kobieta rozkazała zimnym tonem głosu, całkowicie nie zwracając uwagi na to,że zaledwie metr od niej ktoś czule obejmuje swoje dziecko.

Narcyza podeszła pierwsza, zgodnie z wymówioną przez matkę kolejnością i delikatnie przytuliła siostrę. Ta chwila trwała zaledwie parę sekund, a jednak sprawiła,że Bellatriks poczuła się lepiej.

- Żegnaj Bello .

Następnie do dziewczynki podeszła Andromeda. Ta jedynie uśmiechnęła się wymuszenie i podała rękę.

- Na razie, siostro. - uścisnęły sobie dłonie, jak znajomi witający się na podwieczorku, a nie dwie siostry, żegnające się na prawie pół roku.

Druella westchnęła, jakby nieco zawstydzona, a potem Andromeda i Narcyza znalazły się przy jej ramieniu.

- Do widzenia, Bellatriks. - Wymówiła te słowa jak modlitwę w jakimś wymarłym języku, całkowicie nie zdając sobie sprawy, co tak naprawdę mówi.

- Do widzenia, matko. - A potem dziewczynka mogła już tylko oglądać ich sylwetki, znikające w oddali. Czarnowłosa stała osłupiała jeszcze przez chwilę, nie wiedząc, co ze sobą począć. A potem ruszyła do pociągu, wiedząc,że teraz całe jej życie się radykalnie zmieni.