Rozdział III : Train

Pociąg ruszył ospale, trzęsąc niemiłosiernie. Bellatriks gwałtownie chwyciła się ściany, by nie upaść. Swoim aktem desperacji, przez przypadek nadepnęła jakąś dziewczynę. Była może dwa lata od niej starsza, ale zdecydowanie wyższa i ładniejsza. Posiadała upięte w kucyk, pięknie zakręcone spiralnie włosy w kolorze skoszonego siana i mieniące się w kilku kolorach oczy. Bellatriks chciała ją przeprosić, ale nagle ogarnęła ją złość, że sama nie jest taka piękna. Poczuła w małej piersi jakiś ciężar, coś ją przygniatało i kazało zachować się podle. 

Zazdrość. Pomyślała.

Blondynka rzuciła jej tylko wściekłe spojrzenie i odeszła, kołysząc wdzięcznie biodrami. Młoda Black przygryzła wargę i wparowała do pierwszego lepszego, wolnego przedziału, dziękując losowi, że weszła jako jedna z pierwszych osób i nie musiała szukać miejsca. Jej głowa pełna była obaw i trosk. Czy sobie poradzi? Czy znajdzie przyjaciół? Jacy będą?

Oby nie tacy, jak ta blondynka. Pomyślała niespokojnie i zamknęła oczy, oczekując cierpliwie, aż zmorzy ją błogi sen.

Bellatriks podeszła do wielkiego, złotego napisu na ceglanym tle. Nosił on tytuł : ,, Ollivanderowie: Wytwórcy najlepszych różdżek od 382 roku przed naszą erą”. Dziewczynka zawachała się przez moment. W końcu postawiła stopę i otworzyła wielkie, mahoniowe drzwi. Po tej czynności wleciała z impetem do środka, a do uszu dobiegł jej niemiłosierny dźwięk dzwonka. Zaraz za ladą pojawił się wysoki mężczyzna, który zmierzył jedenastolatkę wzrokiem. Dziewczynka dostrzegła w tym spojrzeniu coś niepokojącego, albowiem kolor jego oczu mienił się niczym księżyc w nocy. Tajemniczy staruszek posiadał także niezwykle zniszczoną szatę,  jego peleryna przynajmniej w połowie została przeżarta przez mole.

Garrick Olivander uniósł nieznacznie kąciki ust, tworząc coś na kształt uśmiechu, a następnie skłonił się uprzejmie. Dziewczynka w głębi duszy czuła, że było to wyreżyserowane.

- W czym mogę pomóc...- zawiesił na chwilę głos, jakby się nad czymś poważnie zastanawiał. Zmierzył Bellatriks wzrokiem od stóp do głów. - ... Panienko? - dokończył, a onyksowooka dostrzegła, że jego głos zupełnie różni się od barwy jej ojca. Olivander miał chrapliwy, bolący w ucho, w niczym nie przypominający dostojnego i eleganckiego tonu pana Black.

- Szukam odpowiedniej dla siebie różdżki. - powiedziała machinalnie i uniosła dumnie głowę. W rzeczywistości nie było to wcale dostojne, albowiem jej mała główka niewiele co wystawała spod lady i starszy mężczyzna nawet nie zauważył jej miny. Ich spojrzenia na chwilę się spotkały, ale zaraz potem Olivander odwrócił się do niej tyłem i począł coś kreślić w powietrzu.

- Nazwisko?

- Black. Jestem Bellatriks Black – odparła, rozpaczliwie próbując podtrzymać tę aurę tajemniczości, jaką po sobie roztoczyła. Jednak czy było to możliwe? Teraz, gdy już wiedział, kim jest młoda przybyszka?

Garrick podrapał się po brodzie, a następnie zasnuł gdzieś na koniec sali, wypełnionej po brzegi stosami pudełek, w których każde kryło inną różdżkę. Bellatriks postanowiła przyjrzeć się sklepowi, dopóki ten stary szaleniec nie wróci. Jednak to nastąpiło dużo szybciej, niż się spodziewała. Nakrył ją na dotykaniu starego, zniszczonego wazonu z licznymi rzeźbieniami. Z karcącym wzrokiem, wciąż wpatrzonym w dziewczynkę, otworzył pudełko. Ostrożnie, jakby to było cenniejsze od jego życia, podał różdżkę dziewczynce, a przy tej czyności zawahał się dwa razy.

- No, machnij. - Rozkazał, przerywając błogą ciszę. Twarz Bellatriks przybrała grymas złości, ale bez słowa wykonała wskazaną przez starca czynność. Jedenastolatka poczuła, jak przez jej ciało przepływa fala gorącego dreszczu, czule pieszcząca każdą część z osobna. Krew odpłynęła jej z palców i zatrzymała się na miejscu, gdzie trzymała różdżkę. Czarne, błyszczące iskierki wypływały niczym rzeka z nasady narzędzia i zataczały kręgi wokół czarnowłosej, by po chwili zostać jedynie wspomnieniem.

Olivander patrzył na tę scenę z niemałym lękiem, kłębiącym się gdzieś pod jego oczami. Tylko małe promyki tego strachu wydostały się na powierzchnię i zatańczyły w tęczówkach mężczyzny. Po chwili sprzedawca otrząsnął się, niczym ze śniegu i uśmiechnął z wymuszeniem.

- Tak... - podrapał się po brodzie, czym tylko zdenerwował dziewczynkę. - To może... wypróbujemy tę? - zapytał z nadzieją w głosie i wskazał na leżącą na ladzie, dębową różdżkę. Bellatriks zmarszczyła brwi ze zdumienia. Nie rozumiała logiki, jaka kierowała właścicielem sklepu. Skoro ta różdżka jej pasowała, to z jakiej racji miałaby brać inną? I w jej mniemaniu gorszą.

- Ta jest odpowiednia. - wytłumaczyła. Przycisnęła magiczne narzędzie do piersi, by tym samym dać mu do zrozumienia, że jeśli chce odebrać jej różdżkę, musi to zrobić siłą. Starzec pokręcił głową w zadumie i schował proponowaną przez siebie rzecz.

- A... z czego jest ona zrobiona? - Spytała Bellatriks nieśmiało, ponieważ głupio było jej się przyznać, że w tym dziale magii nie ma żadnego doświadczenia. A co byłoby, gdyby matka, Andromeda lub jakiś nowy kolega spytał się o wykonanie? Musiałaby się wstydzić, a tego dziewczynka nienawidziła ze całego serca.

- Och... - zaczął i wyciągnął zniszczoną wiekiem rękę, by tym samym dać jej do zrozumienia, że jeśli chce uzyskać odpowiedź, to musi mu wręczyć różdżkę. Onyksowooka niechętnie oddała mu trzymaną przez siebie rzecz. - To przecież orzech włoski, włókno ze smoczego serca - kontynuował, nieco pogardliwym głosem, w międzyczasie obracając czule w palcach opisywany przedmiot. - To się da wyczuć - Pouczył ją z wyższością, na którą Bellatriks mimowolnie prychnęła.

- Ile płacę? - Spytała, by jak najszybciej zakończyć to kiepskie przedstawienie.

- Za taką różdżkę będzie sześć i pół galeona - dziewczynka zaczęła szperać w małej, czarnej torebeczce, aż wreszcie wyjęła wyznaczoną kwotę pieniężną. Ułożyła ją starannie na dłoni sprzedawcy, a potem wyszła, szczęśliwa z zakupu, ale jednocześnie zaskoczona głupotą starego sklepikarza.

Bellatriks pośpiesznie otworzyła oczy, gdy do jej uszu doszedł niemiłosierny dźwięk, tak mocno raniący jej arystokratyczny słuch. Przestraszona, aż podskoczyła, bojąc się, kim może być tajemniczy przybysz. Przetarła sobie oczy i jakież wielkie okazało się jej zdziwienie, gdy dostrzegła niewielkiego chłopca, mocującego się z drzwiami przedziału. Ironiczny uśmiech zagościł na jej ustach, gdy tylko chłopiec spojrzał w jej stronę. Zaraz potem odwrócił wzrok, ale nie zaprzestał wykonywanej czynności, jakby w nadziei, że młoda Black nic nie zauważy. Dziewczynka odchrząknęła znacząco.

- Mogę wiedzieć, co robisz? - zapytała, a chłopiec spojrzał na nią ze strachem, gromadzącym się w dużych, rozbieganych oczach.

- Ja... - zaczął się jąkać. Jedenastolatka uważała to za głupie, a taki typ chłopców odstraszał ją wyjątkowo.

Ślamazary i ciamajdy. Pomyślała i przewróciła z wyższością oczami.

- Ja... drzwi się zacięły - Powiedział i na potwierdzenie ponownie zaczął mocować się z wejściem, tworząc niewyobrażalnie wprost dla ucha katusze.

Albo jest głuchy, albo idiotyzm zatkał mu uszy. Stwierdziła w myślach.

- Och! Przestań! Zaraz coś wykombinuję! - warknęła ze złością i wyciągnęła różdżkę zza pazuchy. Chłopiec natychmiast się odsunął, jakby bojąc się, że zaraz oberwie. W sumie, onyksowooka miała na to sporą ochotę, ale nie chciała narobić sobie problemów już pierwszego dnia. Podeszła więc tylko do drzwi i przypomniła sobie stosowne zaklęcie.

- Reparo! - zawołała, a portal natychmiast przestał skrzypieć i zasunął się natychmiastowo, czym prawie przytrzasnął małej czarodziejce nogę. Zadowolona ze swojego dzieła dziewczynka, usiadła z powrotem na siedzeniach i przymknęła oczy. Czuła jednak na sobie czyiś wzrok. Jak się mogła spodziewać, ten nieporadny niezdara wciąż obserował ją zza szyby. Bellatriks westchnęła ciężko i otworzyła drzwi, jednocześnie pilnując wejścia.

- Czego chcesz? - wycedziła zła i nieco zdegustowana. Chłopiec odwrócił wzrok, prawdopodobnie bojąc się jej reakcji. Jednak nie uciekł, jak się tego spodziewała.

- Mogę siedzieć z tobą? - zapytał, a dziewczynka uniosła brwi w akcie zdziwienia. Fakt, chciała zyskać przyjaciela, ale właśnie, przyjaciela, a nie nieznającego swojego miejsca niedorajdę.

- To mój przedział  - odpowiedziała, dając wyraźny akcent na słowo ,,mój". Miała wielką i szczerą nadzieję, że się od niej odczepi. Nie był godny jej przyjaźni, zapewne nawet rodzina wstydziła się go. Chociaż teraz, gdy tak stał, mały, bezbronny i samotny, prawdę mówiąc było jej go żal. Dziewczynka westchnęła i usiadła na swoim dawnym miejscu. Chłopiec nadal stał, wgapiając oczy w nowy punkt obserwacyjny. W sumie, Bellatriks nawet była nieco zazdrosna o tą podłogę, że to ona interesuje go bardziej od jej twarzy. Jedenastolatka nie miała za bardzo wprawy w kontaktach z chłopakami, natomiast na pewno nie spodziewała się spotkać takiego potulnego baranka. Owszem, sama się tak zachowywała, gdy rodzice byli w pobliżu, ale... Ale właśnie, co?

Ale ja nie używam na nim zaklęcia Cruciatus. Dokończyła i ponownie przeniosła wzrok na chłopca.

- Siadasz, czy nie? - zapytała w końcu, znudzona panującą dookoła nich ciszą. On pokiwał grzecznie głową i usiadł na wprost. Dopiero teraz Bellatriks mogła mu się dokładniej przyjrzeć. Miał rozczochrane, choć zachowane w dość artystycznym nieładzie, kawowe włosy, a także hebanowe, duże jak u psa, oczy. Siedział wyprostowany, z wzrokiem wbitym w jeden punkt. Wyglądał jak zahipnotyzowany.

- Jak ci na imię? - zapytał nagle. Kompletnie wybił tym z równowagi dziewczynkę, więc spojrzała na niego zaskoczona. Na tą reakcję jego policzki pokryły się purpurą. Bellatriks spróbowała się uśmiechnąć. W końcu jedna miła rzecz z jego strony, teraz jej kolej. Musiała się zrewanżować. Bo chyba na tym polega przyjaźń, prawda? Czyż nie jest ona interesownym oddawaniem sobie miłych słów i czynów?

- Bellatri... Bella Black. - Powiedziała i podała mu rękę. Potrząsnął ją z dużą, jak na tak małe ciało, siłą. Odwzajemnił uśmiech i na kilka sekund ich spojrzenia były jednością. - A ty ?

- Rudolf Lestrange - odpowiedział machinalnie, jak robot, który miał już dawno zaplanowaną odpowiedź, a teraz tylko wcisnął odpowiedni przycisk. Na samą myśl o tym, że ten chłopiec mógłby być maszyną, dziewczynka się uśmiechnęła. Bo roboty są idealne, a w nim nie było nic doskonałego. No, może prócz oczu.

- Jaki masz status krwi?

- Ja... czystą - dziewczynka się uśmiechnęła. Może nie był wymarzonym kompanem, ale w sumie nie przeszkadzał jej tak, jak jeszcze kilkanaście minut temu. Stwierdziła, że lepszy taki, niż idealna osoba, choćby jak ta blondynka. Bellatriks wolała już być lepszą, niż stale gorszą, jak to było zawsze w domu. Musiała znać swoje miejsce, to rodzice decydowali o niej, kazali jej wykonywać ciężkie prace i obowiązki. Tu, w Hogwarcie, chciała nareszcie poczuć się inaczej.

Rozmowa poczęła więc obierać coraz to nowsze, ciekawsze kierunki, a z każdym zdaniem bardziej lubiła nowego znajomego. Chłopiec wydawał się dość rozumny i sprytny, a jedenastolatka nawet zastanawiała się, czy czasem nie udawał takiego nieudacznika. Choć w jego oczach nadal widziała chłopaczka, próbującego wejść do przedziału. Przynajmniej teraz już miała jedną osobę, przy której mogła poczuć słodki smak wolności.

I zamierzała to wykorzystać.

***

I co myślicie? Po pierwsze przepraszam, że tak późno dodaję notkę, jednakże założyłam też drugiego bloga ( kliknij tu ) , także miałam co robić. Postarałam się nadrobić wszystkie zaległości, choć mogłam coś przeoczyć, za co z góry posyłam przeprosiny. Tak w ogóle to byłam w Tresnej, małej wsi zaraz obok Żywca. Tam uczestniczyłam w przesympatycznym obozie konnym. Było wspaniale!

Ale, co Was to :) Jak podoba się notka? Co porabiacie w wakacje? Jakieś plany? Piszcie ;)